poetry, essays and narrativas (copyright ©)

TOMMASO

Tommaso

Requiem për Tommaso Giaracuni-n

 

Tommaso-n nuk e njihja. Giusy, kuratorja e ekspozitës sime, nuk më kishte folur për të.

Të enjten e 28 dhjetorit 2017 e pashë Giusy-n të hynte me kokën ulur në portën e madhe të Castello Aragonese-s në Otranto dhe fillimisht, mendova se ishte duke lexuar diçka në telefon.

 Mbasi mbarova së piri kafenë në lokalin përballë, u ngjita edhe unë sipër.
Hyra brenda sallës së madhe dhe vura re se kishin ngelur edhe pak fotografi pa u vendosur. Të nesërmen do të inaugurohej ekspozita ime “Face – beyond the identity”.

Lëvizja nga një sallë në tjetrën duke shikuar fotografitë e montuara mureve dhe u bëra gati ta pyesja, por, kur ktheva kokën nga ajo, e pashë duke mbajtur në duar një portret të cilit nuk po ia ndante sytë.

Vazhdova lëvizjen nëpër sallat e tjera ku montimi i fotografive kishte mbaruar dhe u ktheva prapë te Giusy. E gjeta përsëri me portretin gjysmë të ngritur në duar. Ndenja pak larg dhe po e vëzhgoja. Kishin kaluar disa minuta që ajo e mbante në duar atë portret, pa e vendosur në mur. Ktheu kokën nga unë. Vura re se ishte duke qarë. Pa zë. Pa gjeste. Shikonte portretin dhe lotët i binin çurkë nëpër faqe. S’po kuptoja gjë. Pa i folur, pashë personin në fotografi. Ishte dikush që e kisha fotografuar disa muaj më parë, por që, siç më kishin thënë, kishte vdekur pak pasi e kisha fotografuar. Hodha sytë nëpër sallën e gurtë dhe fillova të hulumtoja portretet e vendosura. Kërkoja se mos kishte ndonjë lidhje mes tyre dhe personit që Giusy mbante akoma në duar, pa e vendosur. Nuk po kuptoja gjë. Nuk kisha as forcë ta pyesja. Ia mora fotografinë nga dora dhe e vendosa te gozhda që Paolo kishte ngulur qysh në mëngjes.

U kthye nga unë. Sytë i ishin skuqur flakërimë. Lotët, të nxehtë që ndriçonin në fytyrën e saj me një bezhë gati të pangjyrë. Vendosi kokën te kraharori im dhe filloi të qante me një zë si të dalë nga dhomat e nëndheshme të kështjellës Aragonese ku, siç më kishin thënë, gjendeshin edhe eshtrat e shumë ushtarëve, madje edhe të shumë banorëve të qytetit, shumë prej atyre 800 burrave që nuk kishin pranuar të ndërronin fenë kur qytetin e pushtuan turqit, të cilët ua prenë kokën.

Vazhdonte Giusy të qante me kokën mbështetur tek unë dhe pas pak e ngriti.
Më pa në sy me sytë e saj nga ku shikimi gjysmë i qullur nga igrasia e lotëve i ishte turbulluar dhe pasi i hodhi edhe një shikim fotografisë, me zërin të mekur, më tha se para tri orëve Tommaso, vëllai i saj 40-vjeçar, ishte hedhur nga ballkoni dhe kishte vdekur.

 

Otranto,

 

e enjte, 28 dhjetor 2017